مرتضی علی

غربت و مظلومیت، رشته ای است پیوسته، از غدیر تا کربلا و از کربلا تا غیبت. آنها که آرزو داشتند در سال دهم هجری، در سایه سار تک درخت وادی جحفه بودند تا با صاحب غدیر بیعت کنند، امروز باید با حجت معبود، مهدی موعود بیعت کنند و هر چه در توان دارند، از یاری امام زمان خود دریغ ندارند؛ چنان که امام علی علیه السلام می فرماید: «خوشا به حال کسی که زمان او (حضرت مهدی علیه السلام ) را درک کند، به دوره او بپیوندد و دوره او را شاهد باشد». نیز ایشان در جایی دیگر می فرماید: «هیچ مرده ای باقی نمی ماند، مگر اینکه شادی ظهور مهدی علیه السلام در قبرش به او می رسد و آنها در قبرهایشان با هم دیدار می کنند و یکدیگر را به قیام قائم علیه السلام بشارت می دهند».

نخل امید

پس کی از روز وصال تو خبر می آید؟   کی شب هجر تو ای دوست به سر می آید؟

هر مسافر به دیار و وطنش باز آمد       کی نگار من غمگین ز سفر می آید؟

آنی از ساحت دل یاد تو بیرون نرود      دائما صورت ماهت به نظر می آید

نغمه مرغ سحر می دهد از صبح خبر    کی پسِ شام فراق تو سحر می آید؟

سدّ لطف تو حفاظت کند از ما ای دوست           هر زمان جانب ما سیل خطر می آید

پس کی ای دوست پس از این همه خوناب جگر   نخل امید من آخر به ثمر می آید؟

ذوالفقار علوی چون که بگیرد در دست پی آزادی انواع بشر می آید

«ملتجی» منتقم آل محمد، مهدی       پی نابودی هر فتنه و شر می آید